Wednesday, February 24, 2021

EFFECTS OF U.S. FOREIGN POLICY SHIFT ON ASIA

By Philip M. Lustre Jr.

DROWN in the flurry of news on the Jan. 20 inauguration of Joe Biden as new U.S. president is the U.S. foreign policy shift to focus on China. In their lengthy but separate Jan. 19 confirmation hearings at the U.S. Senate, State Secretary Antony Blinken and Defense Secretary Lloyd Austin told the American lawmakers the U.S. is giving first priority attention to China to keep peace and stability in East Asia.

 

The U.S. and its multinational allies have defeated ISIS in Syria, Iraq, and Iran. It has come out with a ceasefire agreement with the Taliban in Afghanistan, prompting to alter foreign policy focus. The U.S. wants to keep open the sea lanes of the South China Sea because over P5.3 trillion worth of commerce pass annually through it.

 

Blinken and Austin explained they wanted to keep the freedom of navigation in that part of the world. Moreover, they have perceived China as the new predatory hegemon, as it has been claiming without sufficient basis almost the entire South China Sea. It wants to become a world power, Blinken said, as he pointed out that China has opened more consulates than the U.S. around the world.

 

Initially, the U.S. wants to embark on a five-year shipbuilding program for 2022-2026 to construct 82 warships at a total cost of P147 billion. It could be surmised the new vessels would be fielded in areas that require the U.S. forward power projection, particularly in areas with potential or actual conflicts.

 

Also, the U.S. wants to help Taiwan, which is being threatened by invasion and occupation by China. According to Blinken and Austin, the U.S. has no qualms to give Taiwan, China’s renegade province, the military assistance and war resources, even as they claimed Washington was also prepared to protect the pro-democracy movement and activists in Hong Kong.

 

The two officials were short of saying the U.S. would abandon the “one-China” policy, or the policy that recognizes Peking as the only legitimate government of China. But they strongly hinted that the U.S. is not averse to the idea of Taiwan proclaiming its independence.

 

Blinken and Austin did not discuss the Philippines, which has taken a pro-China stance over the last four or five years mainly because of the support China gave to Rodrigo Duterte in his 2016 rise to power. But Blinken and Austin’s statements have dwelt on the need to promote the gospel of democracy. They somehow reflected concern for the Philippines, which is being threatened by authoritarian tendencies by the Davao Group.

 

Their separate statements at the U.S. Senate however indicated the U.S. is not in any way fond of Duterte and his “Inferior Davao,” or the cabal of criminal overlords in that southern part of the Philippines. The U.S. is not in any way ready to embrace him even if he turns supportive of the U.S. overnight, or a so-called “born again democrat.” The U.S. has its democratic allies in the Philippines.

 

Incidentally, the U.S., through its roving emissaries, has conveyed to Duterte three things: first, he has to release Leila de Lima, which is still imprisoned of trumped up charges; second, he has to yield political power gracefully when his term of office ends on June 30, 2022; and third, he should not field either daughter Sara and aide Bong Go as his successor in 2022.  

 

The U.S. has remained quiet over the last four or five years, but it has remained watchful of Duterte and his ilk. It won’t abandon the Philippines as it has shifted to a new but higher gear to oppose autocracy.

Sunday, February 21, 2021

MALAKING TRABAHO

 Ni Ba Ipe 

HINDI biro ang ilatag ang isang matinong programa para bakunahan ang 70 milyon na Filipino sa buong 2021. Ito ang target ng gobyernong Duterte ngunit hindi namin alam kung may nailatag na programa. Napakahirap na trabaho ito para sa isang lingkod bayan.

Likas na batugan si Duterte. Hindi siya masipag; hindi siya nakikisangkot. Iniwan niya ang lahat ng trabaho sa kanyang mga alalay. Hindi kaya ng mga ayudante ang paglalatag ng isang malaki ngunit mabisang programa sa bansa. Problema iyan sa ngayon.

Inamin ng mga ayudante noong Lunes ng gabi sa harap ng telebisyon na wala silang naisarang vaccine supply contract sa mga gumagawa ng bakuna kontra pandemya. Bagaman nagpilit na magkaroon, hindi sila nagtagumpay.

Tagumpay naman ang kanilang mga simulation exercises. Wala nga lang ang mga bakuna. Hanggang exercises lang ba ang programa?

Dahil walang maiulat na maganda ang kanyang mga ayudante sa pumapalpak na gobyerno, hindi maalis sa isip kung may pupuntahan ang kanyang administrasyon sa pagpapatupad ng anumang programa sa bakuna. Mukhang wala.

Upang pagtakpan ang kapalpakan, inupakan ni Duterte si Bise Presidente Leni Robredo upang ipagkaila na nangingikil sa Visiting Forces Agreement (VFA) sa pagitan ng Estados Unidos at Filipinas. Ipinagmagaling niya na bilang pangulo, siya ang tanging may karapatan pagdating sa usapin ng foreign policy (o polisyang panabas).

Maling-mali; hindi niya naiintindihan ang Saligang Batas. Ayon sa Konstitusyon, ang pangulo ang arkitekto ng foreign policy. Ngunit hindi ito nangangahulugan na walang partisipasyon ang mga sektor ng lipunan sa paghubog ng foreign policy. Hindi ito monopolyo ng pangulo dahil kabilang ang maraming tao sa paghubog.

Kailangan ang input ng ibang sektor – mambabatas, politico, akademiko, think tank, negosyo, taong relihiyoso, at kahit mga pangkaraniwang mamamayan – sa paggawa ng foreign policy. Hindi ito kontrolado at dumating sa punto na dinidiktahan ng pangulo. Mukhang hindi niya alam ang kanyang constitutional law.

 Biglang luminaw tuloy na kinakatawan ni Robredo ang totoong oposisyon, o ang maraming demokratikong organisasyon at kilusan sa bansa. Ang puwersang tumututol sa awtoryanismo ay ang totoong oposisyon sa bansa. Si Duterte na ang nagbigay linaw sa isyung ito.

***

ISANG taon na ang pandemya sa bansa ngunit hanggang ngayon, walang linaw kung ano ang direksyon ng bansa. Bagaman sinabi ni Duterte na umaaasa ang kanyang gobyerno sa bakuna, hindi malinaw kung may darating na bakuna kahit na maraming bansa ang may sariling rollout at nagkakagulo sa pagpapatupad ng kanilang programa. Hanggang nganga lang daw tayo.

Walang malinaw na istratehiya kung paano babakunan ang 70 milyon Filipino sa taong ito. Pulong lang sila ng pulong kahit na walang malinaw na paraan kung paano dadalhin ang mga bakuna. Hindi rin malinaw kung dadating ang mga bakuna.

May kumukutya na malaki ng papel ni Sonny Dominguez, kalihim ng pananalapi, sa programa. Siya ang kumikilos upang mangutang sa ibang bansa. Siya ang lumalapit upang magkaroon ng pondo ang programa sa bakuna (kung may programa nga). Siya ang kumakausap sa mga kinatawan ng World Bank, Asian Development Bank, at Asian Investment Infrastructure Bank.

Si Dominguez ay ang pangunahing economic manager sa bansa. Bahagi siya ng Davao Group, o ang binansagang “Inferior Davao,” ang pangkat ng mga taong gobyerno na galing sa Katimugan. Hindi sila kilala sa kagalingan. Marami sa kanila ang matulis ang dila ngunit hindi kailanman ang diwa.

Hanggang saan ang control si Dominguez sa naghaharing uri ay isang bagay na hindi malinaw. Siya na yata ang Cesar Virata ni Duterte na kung wala si Domingez, hindi na makagalaw ang gobyerno. Totoo ba ito?